Yoga

I don´t know what it is, but when my mom is doing her yoga-thingie it always gives me good vibration and I like to be close to her. Already for a while I have been thinking I should practice some yoga too, but since I´m rather shy I didn´t want to do it in front of her. Finally this morning I decided to give it a try. On the roof, where nobody would see me........ I thought. Because who´s suddenly there? My mom! And worst of all... with a camera, taking a picture of me trying to position me in a very complicated asana!

He, who flies high....

After my fun with the parsley (sorry, if you can’t read Dutch you probably don’t know what I’m talking about, because that was what my last publication was about) I got the spirit to look for some more fun and entertainment! A cat has a right to enjoy himself too, doesn’t he? Since I’m a Super cat I have the ability to fly, so why not fly a little bit just for fun and not only to rescue animals in need? A little voice in the back of my head was telling me not to abuse my super-hero-powers for fun, but because it’s already been a long time since somebody told me this, the voice wasn’t very powerful and I could easily silence it.

Saturday night, when my family went out to have their fun, I decided to put on my naughty shoes (hm, that Dutch expression sounds weird in English), or better said: I put on my Super Kecho suite and went on to the roof. I went to the highest point I could find and zoooooooofffffff….. off I went flying. Because I wasn’t heading to any rescue I had the time to look down and enjoy the view. I saw the roofs of León, other cats walking around on the roofs, the lights in the streets and cars, motorcycles and pedestrians, probably on their way to a bar, disco or some kind of party. I flew higher and higher, to watch everything getting smaller and smaller, and I went down again circling around church towers and almost touching the tree tops.

I had so much fun, until suddenly I heard somebody shout: “What’s that red and blue thing, flying up there??!?!?” I looked in the direction where the voice was coming from and saw already at least 5 or 6 six persons looking and pointing at me! And at that moment the worst thing happened. My thought was to get away as quickly as possible, so I started flying faster, to find out at the same time that I was to close to a tree which I hadn’t seen, because I was still looking at my discoverers. Booooommmmmm!!!! I hit a branch of the tree so hard that I couldn’t do anything else but just let myself fall on the ground. Not even my normal-cat-powers were working alright and I didn’t land on my four feet, but on just one. Ouch! But I didn’t have time to pay attention to it. I had to get away from here as soon as possible, before anybody would find me here at the foot of the tree. Luckily my super powers were still working and I flew away as fast as could and I didn’t look back until I had safely reached my house. I put my Super Kecho suite in its place and I went to sleep, dreaming about flying over green fields full of flowers in any color you can imagine, deserted beaches with rocks pointing out of the salty sea water and wide lakes surrounded by volcanoes.

The next morning I woke up with my whole body hurting me, but especially my right hind leg. I tried to walk normal, so my family wouldn’t notice anything. Because if they would notice, they would probably wonder what happened and maybe they would even find out what I did. But I couldn’t hide my pain. My leg was hurting too much. I heard my family talking about me, and even about calling the veterinarian. No, no, no! No veterinarian touches my body! I tried to act normal and leave the house again, acting like nothing was wrong with me, but they stopped me. Thanks Bastet they waited with calling the vet, because by Monday I could already walk almost normal again.

Contemplating this adventure I have to finish this story, the same way I started my last blog-publication: A cats life has its ups and its downs and you never see them coming.

Or maybe I should just finish with these words: He, who flies high, falls hard!

Een beetje vertier

Het leven van een kat is volgens mij niet zo heel veel anders dan dat van een mens. Er zijn momenten ´op´ en er zijn momenten ´neer´ en nooit zie je ze vantevoren aankomen. Je kunt ze beleven als ze er zijn er daarna nog blij of juist boos, bang of verdrietig op terugkijken. En dat is vaak waar blogs over gaan, zo ook de mijne. Dat ik al lange tijd niet meer geschreven heb wil niet zeggen dat er zich geen ops en neers meer voordoen, maar simpelweg dat ik niet de moeite heb genomen ze typen.

Deze week heb ik echter zo´n geweldige ´op´ gehad, dat ik deze ervaring aan mijn blog wilde toevertrouwen. Ik moet echter beginnen met vertellen dat het de laatste tijd in huis eigenlijk een beetje saai was, er was voor mij eigenlijk niet veel meer te doen dan slapen, eten en dagdromen. Omdat er echter enkele weken geleden opeens op mysterieuze wijze een nieuwe plank aan de muur was bevestigd in de badkamer kan ik nu het huis verlaten en me op de daken van León avontureren zonder hulp van mijn huisgenoten. Waarom mijn huisgenoten allerlei tubes en potjes op die plank zetten, die mijn weg naar buiten bemoeilijken, is me dan wel weer een raadsel, maar het blijven natuurlijk mensen en soms moet ik mezelf dwingen om niet te proberen ze te begrijpen. Dat levert me een hoop effectieve slaaptijd op.


Zo breng ik het grootste deel van mijn dagen door.

Op de daken doe ik meestal rustig mijn rondgang, soms tot diep in de nacht en tot ongenoegen van mijn huisgenoten als ik om 4 uur ´s ochtends op hun slapende buiken spring om ze te begroeten. Sommige nachten is het wat minder rustig als ik ´De Bruut´ (zie mijn eerdere blogbijdrage hierover) weer tegenkom. Ik heb het nu een paar keer tegen hem opgenomen, maar liever ren ik snel naar huis om krabben en beten aan mijn prachtige huidje te voorkomen. Ik begrijp inmiddels wel beter waarom het zo´n bruut is, want ik hoorde mijn huisgenoten hem ´de Italiaan´ noemen. Maffia dus, zeg ik, dat kan niet anders.

Afgezien van mijn uitstapjes in de ´Bovenwereld´ is het in huis dus maar saai. Vroeger kreeg ik nog wel eens nieuwe speeltjes, al was het maar een lege wc-rol die anders verkreukeld was, maar de afgelopen tijd is het altijd meer van hetzelfde. Tot afgelopen zaterdag! Toen kreeg ik opeens iets voor mijn voeten geworpen. Het was zacht en had een heel grillig uiterlijk. Het rook een beetje vreemd en ik kon het in alle bochten wringen. Ook de smaak was een beetje vreemd en die bleef ook in mijn mond hangen, want af en toe braken er stukjes af. Maar een lol dat ik ermee had zeg! En ook mijn huisgenoten hadden er kennelijk plezier in, dat ik me zo vermaakte, want ze bleven maar naar me kijken en lachen terwijl ik met mijn nieuwe speeltje het hele huis doorscheurde, het in de lucht tilde, opving, het weer een klap verkocht en er weer achteraan rende. Ik kreeg het er warm van, maar ik heb me in ieder geval weer eens kostelijk vermaakt! En mijn mammie verbaasde zich weer eens over ons katten, want ze zei: "Ik heb nog nooit een kat gezien, die zich zó kan vermaken met een plukje peterselie."

Ready for the rainy season!

Friend or no friend. A cat should always be prepared for everything! Dangerous cats on the roof, kids runnig after you, horses passing by fast, mice and every other moving thing. And you specialy have to be prepared for things with water involved. So, I´m ready for the rainy season!

New old friend

For more than half a year already I´m having this ´new´ friend, which by now is already an ´old´ friend, because I´ve known him almost half my life now! Funny, his name is Kecho too!?! Anyway, I like him. It´s just that it took so long untill they were willing to take picture of us together.




Isn´t he cute, my friend?

Avontuur zonder superkrachten

Het leven van een normale kat blijkt toch gecompliceerder te zijn dan ik dacht. Als Superkecho heb ik nooit problemen om op het juiste moment op elke gewenste plek te zijn of er weer weg te komen, ik vind altijd een oplossing. Ik vond echter dat ik me ook maar eens als een normale kat, zonder mijn superkrachten, op het avontuur moest storten. Mijn mammie vond het geloof ik ook de hoogste tijd, dus ze hielp me een weg te vinden naar buiten. We waren het met elkaar eens dat het huis uit via de voordeur geen goede optie was, vanwege het drukke verkeer, dus hielp ze me het dak op. Ik besloot mijn Superkecho outfit thuis te laten, zodat ik alles op eigen krachten zou moeten doen.

De eerste avonden verliep alles gladjes. Ik verkende langzaamaan het dak van ons eigen huis en maakte mijn ronde steeds een beetje groter naar de daken van de buren, de geuren van alle andere dakhazen uit de buurt opsnuivend. Het waren er meer dan ik had gedacht, maar had er nog geen idee van wie ze waren of hoe ze zich zouden gedragen. Ik ging deze avonden het dak op, op het moment dat mijn familie de deuren van de bakkerij sluit en ze ik weet niet precies wat gaan doen, maar als ze terugkomen, komen ze altijd met een aantal plastic zakken vol met spullen (soms ook met eten voor mij, yummie!), die ze vervolgens opbergen in kasten en koelkast. De eerste keren bleef ik zo dicht in de buurt, dat ik kon horen dat mijn familie weer terug was en dan besloot ik ook maar terug naar huis te gaan en hun gezelschap te zoeken.

De vierde avond was ik zover weggegaan, dat ik mijn familie niet thuis had horen komen. Ik was namelijk twee dagen eerder een aardig poesje tegengekomen en deze avond had ik haar spoor weer opgevangen in de lucht en ging ik er achteraan, want ik had het idee dat ze mij ook wel zag zitten. Ik had nog geen idee wat ik met haar zou moeten beginnen als ik haar weer zou ontmoeten, maar daar zou ik wel wat op vinden. Ik snuffelde en speurde om haar te vinden, toen ik plotseling oog in oog stond met een bruut! Dat wist ik op dat moment nog niet, maar het zou gauw blijken. De rode kater tegenover mij zette al zijn haren overeind en blies als een leeglopende ballon. Mijn eerste gedachte was: ´Mijn Superkecho outfit!´, maar die lag thuis. En hoewel ik ook mijn rug bolde en mijn haren zo recht mogelijk omhoog zette haalde ik het lang niet bij het formaat van mijn opponent. Toen hij begon te krijsen en ook nog eens zijn poot naar me uithaalde, die ik maar net kon ontwijken, gilde ik wat terug en zette het op een rennen. Sneller dan ik het in de gaten had was ik al op mijn thuis-dak en omdat ik de warme adem van deze bruut tegen mijn staart voelde nam ik een flinke sprong richting de mij welbekende planten van de patio. Oef! Dat was dieper dan ik dacht, maar ik belandde keurig op mijn vier poten. Ik keek omhoog en zag mijn achtervolger zich omdraaien en weglopen. Op dat moment kwam mijn mammie uit de slaapkamer lopen. Ze had het gegil gehoord en kwam poolshoogte nemen. Ze was verbaasd mij te zien, want de vorige dagen had ze (ahum, hier schaam ik me enigszins voor, maar ik zal het toch maar eerlijk vertellen) mij van het dak af moeten helpen.

De dagen daarop was ik wat ongedurig, want ik rook af en toe de nabijheid van het kittige poesje, maar mijn mammie wilde me niet het dak op helpen. Vrijdagavond was ze eindelijk weer bereid dat wel te doen. Dit keer was ik wat meer op mijn hoede, want ik rook dat mijn belager ook in de buurt was. Ik overwoog nog even om mijn Superkecho mantel mee te nemen, maar ik besloot dat dat wel erg makkelijk zou zijn en bovendien is het niet bedoeld om belagers mee te overwinnen, maar om dieren in nood te redden. Ik zou het op mijn eigen krachten doen. Een paar uur genoot ik van mijn wandeling in de koelte van de avond en het vooruitzicht om het object van mijn hooggespannen verwachting tegen het lijf te lopen. Mijn dromen werden echter wederom ruw verstoord door dezelfde bruut. Deze kat heeft niets van een gentleman en ging direct weer in de aanval toen hij mij zag. Hier had ik helemaal ging zin in en ik besloot rechtsomkeert te maken en mijn nachtelijke wandeling via een andere route voort te zetten. Daar kreeg ik echter de kans niet voor. Deze dakbewoner voelt zich de eigenaar van alle daken en wil geen andere katten op zijn terrein, de egoïst! Hij kwam we weer achterna en ik zette het op een rennen, want ik had geen zin in een gevecht. Niet in de laatste plaats, omdat ik helemaal geen ervaring heb in vechten met andere katten. Toen ik bijna thuis was haalde hij me in en gaf me een mep met zijn poot met uitgestoken nagels, AU! De schrik en de pijnscheut deden me een flinke sprong maken, ik zweefde een tijdje door de lucht en hoopte weer in mijn vertrouwde patio terecht te komen, maar plotseling voelde het alsof wel tien katten met hun nagels aan mijn lijf krabden en met een plof kwam ik terecht op iets zachts. Ik schudde mijn hoofd en opende mijn ogen in de hoop mijn bekende thuis te zullen zien, maar niets was minder waar. Inmiddels was het nacht, en ik zag bijna niets, ook al was het twee dagen geleden nog volle maan. Ik durfde me niet te bewegen, want ik wist niet of mijn achtervolger ook de sprong gewaagd had, of me op een andere manier gevolgd was. Waar was ik? En waar zat ik bovenop? Het was in ieder geval zacht en ik werd van mijn omgeving afgeschermd door dicht struikgewas. Het bleef rustig, maar ik besloot nog af te wachten en zo dommelde ik langzaam in.

Ik werd wakker van de eerste lichtstralen die tussen de bladeren door schenen. Ik probeerde door de paar gaatjes de omgeving te bestuderen. Niets kwam me bekend voor! Ik kon ook niet opmaken of mijn belager misschien nog buiten de struiken op me lag te wachten, klaar voor aanval. Ik besloot nog even af te wachten, maar gerust was ik er niet op. Ik wist niet waar ik was, wist ook niet hoe ik thuis kon komen of welke gevaren hier nog meer op de loer lagen. Mijn hele lijf deed pijn van de takken die mijn val hadden gebroken en ik was kennelijk niet op mijn vier poten tegelijk terechtgekomen, want mijn rechterachterpoot voelde beurs aan. Ik begon zachtjes te huilen, want ik had geen idee wat ik moest doen. Gedurende de dag dommelde ik een paar keer in, maar werd een paar keer opgeschrikt door onbekende stemmen buiten de struiken. Er waren dus mensen hier. Onbekende mensen. En daar heb ik het niet op, je weet nooit wat ze met je doen. Ik kon hier maar beter verborgen blijven zitten, bedacht ik me. Tegen de avond begon ik wel erg honger te krijgen. Ik begon langzaamaan wat wanhopig te worden, want ik kon hier niet blijven, maar had geen idee wat ik moest. Het idee mijn schuilplaats te verlaten vulde me met een angst, die me weer aan het huilen maakte, maar nu wat harder. Plotseling ging er een rilling door me heen, want ik hoorde de stem van mijn mammie! En ze riep mijn naam. ´Kecho! Kechito! Waar ben je?´ riep ze. ´Mammie, mammie, ik ben hier! Onder de planten. Kom me toch zoeken!´, riep ik terug, maar ze kwam niet en na een tijdje hield ze op te roepen. Ze was dus dichtbij, maar waarom kwam ze me niet ophalen? Ik bleef nog een hele tijd met gespitste oren zitten luisteren of ze me nog riep, of dat ze me misschien kwam zoeken, maar er gebeurde niets en terwijl het weer langzaam donker werd, viel ik weer in slaap.

De volgende dag verliep zoals de vorige, echter zonder het geroep van mijn mammie. Ik had verschrikkelijke dorst en honger, voelde al mijn krachten uit me wegstromen en verloor bijna alle hoop mijn huis en mijn familie ooit nog te zien. Ik weet niet meer hoeveel tijd ik had doorgebracht, maar ik wist dat het middag was en ik besloot dat ik nog één poging moest wagen. Omdat mijn mond zo vreselijk droog was van de dorst kostte het me veel moeite, maar ik begon mijn mammie weer te roepen. En ze antwoordde weer! Ik riep nog een paar keer en ze riep terug. En nu hoorde ik ook de stem van mijn pappie. Hij riep me ook. Ik hoorde hem boven me. Door een gaatje tussen de bladeren zag ik hem boven me, op het dak zitten, maar tegelijkertijd zag ik ook weer de onbekende mensen in de tuin. Omdat ik niet wist wat ze zouden doen als ze me zouden zien, besloot ik maar stil te blijven te zitten, maar plotseling riep één van de vrouwen: ´Hier zit-ie!´ De manier waarop ze het riep, maakte me opnieuw zo bang dat ik even later zelfs niet door mijn pappie meegenomen wilde worden, toen hij me tussen de struiken uit probeerde te halen. Het was helemaal niet mijn bedoeling om hem te krabben, maar mijn pijn, mijn angst en de wanhoop van de afgelopen dagen deden rare dingen met me. Omdat de vrouw bleef roepen: ´Laat hem niet los! Laat hem niet los!´ dacht ik dat ze me iets wilde aandoen. Niet lang daarna hoorde ik opeens de vertrouwde stem van mijn mammie. ´Zachtjes´, zei ze heel rustig tegen me, zoals ze ook altijd zegt als ik te wild met haar speel. Dat bracht me tot bedaren en voor ik het goed en wel in de gaten had zette ze me op de grond in mijn eigen vertrouwde huis.

Ik moest wel een paar dagen bijkomen van dit avontuur, maar ben blij dat ik weer uit mijn vertrouwde bakje kan eten en uit mijn vertrouwde toiletpot kan drinken!